Abstract:
Tematem mojej pracy jest czas i nierozerwalnie z nim związane medium, film. Zależało mi
na ukazaniu konsekwencji, z jaką rozwijało się francuskie kino na przestrzeni blisko
sześćdziesięciu lat, tj. od początku XX wieku do nadejścia nowej fali. Pierwszy rozdział
poświęciłam zjawisku insolite (niezwykłego), które uważam za właściwe dla badanych
przeze mnie filmów. Rozdział pełni funkcję rozbudowanego wprowadzenia, w którym
zarysowuję linię łączącą epokę niemą, realizm poetycki oraz obrazy Alaina Resnais i
Georges’a Franju.
Jak każda sztuka, film dojrzewa z upływem czasu. Rozwój tego medium porządkowała
pewna logika, która obejmowała nie tylko oczywiste innowacje związane z postępem
technologicznym, ale również warstwę tematyczną utworów. Kolejni francuscy autorzy
modernizowali istniejące wcześniej motywy. Moją uwagę zwrócił powracający we
francuskim filmie motyw strachu kobiet, który szeroko opisuję w drugim, a przy tym
najdłuższym, rozdziale mojej pracy. Analizę tego problemu oparłam na porównaniu
twórczości Jeana Epsteina oraz Alaina Resnais.
W tekście powracać będzie nazwisko współcześnie chyba najmodniejszego badacza kina,
czyli Gilles’a Deleuze’a. Jego koncepcja czasu w kinie zrewolucjonizowała rozumienie
narracji filmowej i dotyczy głównie epoki modernistycznej, a więc szóstej i siódmej dekady
XX wieku. W ostatnim rozdziale badam adekwatność teorii Deleuze’a w odniesieniu do
dokumentu . Doszukuję się “czasowych” podobieństw między niemym dokumentem oraz tym
powojennym.
Starałam się przedstawić film jako narzędzie, które operuje czasem w swojej wewnętrznej
strukturze (ma określony rytm, kolejność scen itd.), a jednocześnie podlega zmianom
wynikającym z upływu lat, tj. jego technologicznym i merytorycznym konsekwencjom.
