Streszczenie:
Twórczość Federica Felliniego, zaznaczyła się w wyraźny sposób w historii światowego
kina. Ponadprzeciętne podejście do sztuki filmowej i otwarty umysł, wywarły ogromne wrażenie
na widowni na całym świecie. Kino Il Maestro jest spektaklem, nie tylko bogatym wizualnie,
ale też bogatym w aluzje, symbole. Często sprawdza czujność widza.
Pojawiają się w nim watki, jarmarczne, cyrkowe, kontrolowany kicz, nawiązania do prowincji.
Ukazuje mechanizmy i krytykuje skostniałe schematy społeczne. Podejmuje próbę rozrachunku
ze stereotypami społeczeństwa Włoskiego. Stereotypowego Włocha, konformisty w
domu, casanowy na zewnątrz. Egoisty, pobawionego szerszego spojrzenia na rzeczywistość.
Mieszkańca prowincji marzącego o wielkim świecie, ale bojącego się zaryzykować i wziąć los
w swoje ręce. Karykaturalnie pokazuje ich niedojrzałość i zakłamanie.
Pokazuje życie prostych ludzi, z marginesu społecznego, często wbrew oporom producentów.
Bohaterami jego filmów byli miedzy innymi bidoniści, wałkonie, prostytutki. Porusza
problem rozkładu i niemocy człowieka. Pokazuje istoty, czyste, niewinne, których naiwność
pochodzi z wewnętrznej dobroci. Ważnym motywem w jego twórczości był motyw drogi, jako
sensu duchowego rozwoju, wewnętrznej przemiany. Pojawiają się nawiązania do natury, magii,
obrządków.
Fascynowała go ulotność chwili, przemijanie. W swoich filmach balansuje na krawędzi
rzeczywistości i marzeń. Czerpał inspiracje z filozofii jungowskiej, analizując proces indywidualizacji,
wewnętrznej przemiany, wychodzenia z własnej nieświadomości. Wszystko po to,
aby bohater mógł odkryć swoje prawdziwe oblicze, odbyć symbolicznzną podróż w głąb siebie.
Pozostawia swoje filmy z otwartym, wieloznacznym zakończeniem, tak aby widz sam mógł
zinterpretować koniec. Twórczość Felliniego stanowi do dziś inspirację dla wielu współczesnych
artystów filmowych.
