Cicha narracja i serial „Supernatural”

Abstract

Poprzez swoją analizę, udowodniłam, jak istotnym elementem filmu/serialu jest jego warstwa wizualna. Jak widać na przykładzie Supernatural, mimo krótkiego czasu na przygotowanie i realizację, jest ona dokładnie przemyślana i „mówi”, nawet jeśli w scenie nie padają żadne słowa. Z racji bycia utworem tworzonym przez dużą grupę osób, przekaz serialu kodowany jest na wielu płaszczyznach. Wnioskiem, który nasuwa się przy takim spojrzeniu jest to, że nie da się oddzielić zabiegów narracyjnych od formalnych – są one ściśle ze sobą związane. Dlatego też teoria Marshalla McLuhana na temat mediów – środek przekazu jest przekazem- jest trafna i istotna w interpretacji filmu.90 Każdy wybór – zarówno scenarzysty, jak i reżysera, producenta, montażysty, czy nawet oświetleniowca lub operatora kamery – ma swoje konsekwencje dla końcowej percepcji dzieła. Supernatural nigdy nie pretendował do miana sztuki wysokiej, czy niskiej – jak wykazałam, zawiera w sobie elementy obu. Dostarcza widzowi rozrywki, a przy głębszym przyjrzeniu się, prowokuje pytania i nie zawsze daje na nie jednoznaczną odpowiedź. Tym samym skłania widza do myślenia i analizy, co podważa panujące wśród wielu widzów przekonanie o wyższości filmu pełnometrażowego nad serialem. Ten drugi uważany jest za niemalże sztandarowy produkt kultury masowej: płytką, prostą rozrywkę. Jednak w ostatnich latach seriale zdobywają coraz większą popularność, niekiedy nawet większą niż filmy. Ich tematyka staje się dużo bardziej różnorodna i poważna, podczas gdy filmy są coraz prostsze i nastawione na rozrywkę. Role tradycyjnie przypisane tym mediom zdają się odwracać.