Konsekwencja w rozwoju kina francuskiego do początku lat 60-tych XX wieku

Abstract

Tematem mojej pracy jest czas i nierozerwalnie z nim związane medium, film. Zależało mi na ukazaniu konsekwencji, z jaką rozwijało się francuskie kino na przestrzeni blisko sześćdziesięciu lat, tj. od początku XX wieku do nadejścia nowej fali. Pierwszy rozdział poświęciłam zjawisku insolite (niezwykłego), które uważam za właściwe dla badanych przeze mnie filmów. Rozdział pełni funkcję rozbudowanego wprowadzenia, w którym zarysowuję linię łączącą epokę niemą, realizm poetycki oraz obrazy Alaina Resnais i Georges’a Franju. Jak każda sztuka, film dojrzewa z upływem czasu. Rozwój tego medium porządkowała pewna logika, która obejmowała nie tylko oczywiste innowacje związane z postępem technologicznym, ale również warstwę tematyczną utworów. Kolejni francuscy autorzy modernizowali istniejące wcześniej motywy. Moją uwagę zwrócił powracający we francuskim filmie motyw strachu kobiet, który szeroko opisuję w drugim, a przy tym najdłuższym, rozdziale mojej pracy. Analizę tego problemu oparłam na porównaniu twórczości Jeana Epsteina oraz Alaina Resnais. W tekście powracać będzie nazwisko współcześnie chyba najmodniejszego badacza kina, czyli Gilles’a Deleuze’a. Jego koncepcja czasu w kinie zrewolucjonizowała rozumienie narracji filmowej i dotyczy głównie epoki modernistycznej, a więc szóstej i siódmej dekady XX wieku. W ostatnim rozdziale badam adekwatność teorii Deleuze’a w odniesieniu do dokumentu . Doszukuję się “czasowych” podobieństw między niemym dokumentem oraz tym powojennym. Starałam się przedstawić film jako narzędzie, które operuje czasem w swojej wewnętrznej strukturze (ma określony rytm, kolejność scen itd.), a jednocześnie podlega zmianom wynikającym z upływu lat, tj. jego technologicznym i merytorycznym konsekwencjom.