Stereotyp artysty szalonego

Abstract

Praca analizuje pojęcie stereotypu, okoliczności oraz przyczyny jego powstania i konsekwencje posługiwania się nim. Zakłada się że stereotyp jest najczęściej krzywdzącą przesłanką o konkretnej grupie społecznej. Mechanizm, który zachodzi przy korzystaniu ze stereotypów jest skrótem myślowym, który jest nieodzownym elementem procesu poznawczego. W przypadku artystów mówi się, że są oni oczywiście kreatywni, twórczy, wrażliwi czy nieszablonowi ale też chaotyczni, ekscentryczni, niezrównoważeni lub nawet właśnie szaleni. W związku z tymi pomówieniami utarło się, iż każdy artysta musi cechować się jakiegoś rodzaju zaburzeniami. W ten sposób powstaje stereotyp krzywdzący bowiem może urazić pojedynczą jednostkę, która zalicza się do grupy artystów lecz nie cechuje jej żaden z negatywnych schematów. Stereotyp mimo, że odnosi się do grupy działa na jednostkę. Może powodować zaburzony obraz postrzegania własnych wartości, wpływać na samoocenę i ingerować w rozwój oraz zdrowie psychiczne. Stereotyp artysty szalonego powstał na skutek rozpowszechniania mniej lub bardziej prawdziwych historii z życia najsławniejszych malarzy. W tej pracy poruszone są wątki Fridy Kahlo, Zdzisława Beksińskiego i Vincenta van Gogha. Żadne z dotychczasowych badań nie wskazało jednoznacznie na jakiekolwiek powiązania pomiędzy szaleństwem czy zwykłymi zaburzeniami a predyspozycjami do kreatywności czy zdolności artystycznych. Ogólny obraz artysty został sformowany z poszczególnych cech lub historii z życia konkretnych sławnych indywiduów parających się artystycznymi zawodami. Ów obraz stworzył schemat, do którego dopasowywani są wszelkiej maści twórcy eliminując ich indywidualne cechy.