Streszczenie:
Praca analizuje pojęcie stereotypu, okoliczności oraz przyczyny jego powstania i
konsekwencje posługiwania się nim. Zakłada się że stereotyp jest najczęściej krzywdzącą
przesłanką o konkretnej grupie społecznej. Mechanizm, który zachodzi przy korzystaniu
ze stereotypów jest skrótem myślowym, który jest nieodzownym elementem procesu
poznawczego. W przypadku artystów mówi się, że są oni oczywiście kreatywni,
twórczy, wrażliwi czy nieszablonowi ale też chaotyczni, ekscentryczni, niezrównoważeni
lub nawet właśnie szaleni. W związku z tymi pomówieniami utarło się, iż każdy
artysta musi cechować się jakiegoś rodzaju zaburzeniami. W ten sposób powstaje stereotyp
krzywdzący bowiem może urazić pojedynczą jednostkę, która zalicza się do grupy
artystów lecz nie cechuje jej żaden z negatywnych schematów. Stereotyp mimo, że
odnosi się do grupy działa na jednostkę. Może powodować zaburzony obraz postrzegania
własnych wartości, wpływać na samoocenę i ingerować w rozwój oraz zdrowie psychiczne.
Stereotyp artysty szalonego powstał na skutek rozpowszechniania mniej lub
bardziej prawdziwych historii z życia najsławniejszych malarzy. W tej pracy poruszone
są wątki Fridy Kahlo, Zdzisława Beksińskiego i Vincenta van Gogha. Żadne z dotychczasowych
badań nie wskazało jednoznacznie na jakiekolwiek powiązania pomiędzy
szaleństwem czy zwykłymi zaburzeniami a predyspozycjami do kreatywności czy zdolności
artystycznych. Ogólny obraz artysty został sformowany z poszczególnych cech
lub historii z życia konkretnych sławnych indywiduów parających się artystycznymi
zawodami. Ów obraz stworzył schemat, do którego dopasowywani są wszelkiej maści
twórcy eliminując ich indywidualne cechy.
