Streszczenie:
Praca mierzy się z tezą, że czołówki japońskich seriali animowanych mogą zostać uznane za wielowymiarową formę filmową. Przypomina o historii filmu oraz przekształceniu z początku czysto informacyjnego i technicznego elementu dzieła audiowizualnego, do pełnoprawnej jego części. Omawia schematy i zasady jakimi muszą kierować się artyści tworzący openingi, w oparciu o przytoczone kategorie japońskich seriali animowanych. Na wybranych przykładach omawia szczegółowo ukryte metafory i odniesienia, które zaszyfrowane zostały w czołówkach zarówno w warstwie audiowizualnej, jak i dźwiękowej. Udowadnia, że analizując poszczególne warstwy, możemy dostrzec, że każda z nich stworzona była ze starannością i żaden element jaki się w nich znalazł nie jest przypadkowy. To dowodzi tezie, że openingi japońskich seriali animowanych powinny być uznane za wielowymiarową formę filmową.
