Streszczenie:
Prostota japońskich wnętrz niejednokrotnie budzi w Europejczykach poczucie
zdumienia i zaskoczenia. Na co dzień lubimy otaczać się dużą ilością rzeczy,
które wprowadzają w przestrzeni bardzo często zbyteczny chaos i przesyt.
Pokoje japońskie wydają nam się puste i pozbawione ducha. Nic jednak bardziej
mylnego, gdyż Japończycy potrafią wprowadzić do przestrzeni coś niedosłownego,
coś, co sprawia, że surowość otoczenia nabiera nowego wymiaru, czerpiąc to,
co najlepsze z otoczenia i z natury. Na pozór puste pomieszczenia nabierają głębi,
innego wymiaru, w dużej mierze przez swoiste wykorzystanie w przestrzeni
światła. To właśnie ta pozorna pustka ma być tłem dla zmieniających się
kompozycji we wnętrzu, które kształtuje przyroda. Architektura japońska
dostosowuje się do natury, zmieniających się pór roku i pory dnia, jest jej
uzupełnieniem.
Wydaje mi się to fascynujące, jak odmienne od naszego jest spojrzenie
Japończyków na kształtowanie przestrzeni. Japońscy architekci rozpoczynają
budowę architektury od określenia zacienionego obszaru, zaczynając budowę
domu od dachu, który ma dawać cień, kształtować atmosferę wewnątrz
pomieszczeń, chronić przed wiatrem i nadmiernym ciepłem.
W mojej pracy, której tematem jest projekt wystawy czasowej „Światło i cień
we wnętrzu japońskim – tradycja i nowoczesność”, chciałabym zgłębić zarówno
tradycyjne jak i nowoczesne przestrzenie architektury japońskiej, pokazując
piękno wydobyte za pomocą światła i cienia oraz to, jak bardzo związek człowieka
z naturą, tak ważny w estetyce japońskiej daje swój wyraz w architekturze. Moja
prezentacja tematu oraz wybrane prace do wystawy mają pokazać wyjątkowość
architektury japońskiej, która swe inspiracje czerpie wprost z natury stanowiąc
jej dopełnienie.
Zarówno tradycyjne wnętrza, jak i nowoczesne mają jeden wspólny mianownik,
którym jest tajemniczość, głębia przestrzeni, jej kontrastowe zestawienia
oraz perfekcyjne wydobycie z gry światła i cienia tego, co najwspanialsze.
Nowoczesna architektura daje nowe możliwości, budowle stają się bardziej
okazałe, wyższe, a relacja cienia i światła mają nieco wyżej swój punkt ciężkości.
Światło w nowoczesnej architekturze w przeciwieństwie do tradycyjnych
japońskich wnętrz oblewa ściany i podłogi, sącząc się często z dużych wysokości,
zachowując jednak przestrzenie zacienione, kontrastujące ze światłem, dzięki
czemu równowaga między światłem a cieniem zostaje zachowana.
Wybrana przeze mnie architektura odznacza się właśnie takimi cechami.
W projektowanej przeze mnie wystawie chciałabym oddać tą właśnie zmienność
i ulotność oraz wprowadzić widza w estetykę zarówno tradycyjnych wnętrz
japońskich jak i nowoczesnej, często monumentalnej architektury. Jako że
natura jest nieodłącznym elementem estetyki japońskiej, będzie stanowić punkt
wspólny wystawy łączący tradycję z nowoczesnością.
