Projekt wystawy pt: ”Prostota, natura, przestrzeń we współczesnej architekturze japońskiej”

Abstract

Motywem podjęcia tematu zawartego w pracy dyplomowej jest chęć wykorzystania wiedzy oraz doświadczenia zdobytego na stażu w Japonii. Podczas trzymiesięcznej wizyty zapoznawałam się z całym procesem powstawania domu, począwszy od planowania po oddanie do użytku. Firma, w której odbywały się praktyki, podkreśla znaczenie ekologii w architekturze i wnętrzach; zwraca uwagę na powtórne użycie surowców, energooszczędność oraz innowacyjne rozwiązania w budownictwie. Na targach designu pokazywano mi, jak ogromny wpływ na architekturę – ale i na styl życia Japończyków – ma ochrona środowiska. Istotnym punktem praktyk było zrozumienie estetyki Kraju Kwitnącej Wiśni. Niemożliwe byłoby to bez zapoznania się z shintō, tradycyjną religią rodowitych Japończyków, która jest ściśle związana z naturą. Uczestnictwo w ceremoniach oraz modlitwach do bóstw pozwoliły mi zobaczyć stosunek narodu japońskiego do przyrody. Człowiek jest od niej zależny, poddaje się jej, stara się podporządkować. Pracownicy firmy, w której odbywałam staż, oraz moi opiekunowie dołożyli również wszelkich starań, abym mogła podziwiać najwspanialsze przykłady nowoczesnych i tradycyjnych japońskich budowli. Zrozumiałam, że projektowanie wciąż wyrasta z tej samej podstawy, o której napiszę w dalszej części pracy. Bezpośrednią inspiracją do przygotowania pracy dyplomowej na temat japońskiej architektury stał się budynek Setre Chapel w Kobe, zaprojektowany przez architekta Ryuichiego Ashizawę. Obiekt, pomimo ciężkiej, betonowej bryły, zdaje się być integralną częścią krajobrazu. Przyroda wnika do wnętrza, staje się jego tematem, odbija się w białych, wychwytujących promienie słońca ścianach. Widok za przeszkleniem w sali bankietowej staje się tłem dla odbywających się tu ceremonii. Na wystawie chciałabym przedstawić kilka współczesnych biur architektonicznych, które, moim zdaniem, oddają ducha japońskiego sposobu myślenia o architekturze. Uważam, że w dużej mierze różni się on od europejskiego planowania przestrzeni. Japońscy architekci skupiają się na punktach widzianych z wnętrza za oknem, tak aby podczas wykonywania najważniejszych czynności w ciągu dnia, natura była maksymalnie obecna. Budynek ma służyć człowiekowi, odzwierciedlać jego potrzeby oraz harmonizować z naturą. Ozdobami nie są gzymsy, pilastry czy płaskorzeźby, ale odpowiednio wyeksponowana przyroda, która nadaje minimalistycznej przestrzeni delikatności. Roślinność ma za zadanie przypominać o przemijalności zjawisk oraz poddaniu człowieka matce naturze.