Wizerunki samobójstwa w kinematografii japońskiej

Abstract

W pracy przy wykorzystaniu analizy filmowej skupiam się na sposobie, w jaki reżyserzy przedstawiają samobójstwo w japońskiej kinematografii. Na podstawie trzech różnych filmów staram się odpowiedzieć, dlaczego to robią, jaki problem starają się oni tym przekazać widzowi oraz czy ich wizja ma odbicie w rzeczywistości. Aby to zrobić, posługuję się dwoma innymi dziełami, książką M. Pingeut’a oraz P. Coelho ze szczególną uwagą na społeczeństwo japońskie. Jest ono ważne w zrozumieniu przedstawianego problemu, dlatego analizuję je od podstaw, czyli od grupy z podziałem na różne grupy wiekowe. W późniejszym etapie przechodzę do próby zrozumienia umysłu samobójcy oraz jego postępowania. W ostatnim rozdziale sprawdzam, jak wizje reżyserów przekładają się na rzeczywistość, czy wskazany przez nich problem istnieje naprawdę, czy może jest to coś, co tylko oni widzą. Dokonuje tego poprzez sprawdzenie, czy przedstawione wizerunki samobójstwa, pokrywają się z innymi twórcami zajmującymi się tą samą tematyką.